n 2019 ontwierp ik mijn eerst ring in porselein, zonder te vermoeden dat dit het begin was van een lange reeks. 

Net na de trieste ontdekking dat de juwelen die mijn grootmoeder me had nagelaten gestolen waren, begon ik met veel enthousiasme deze kleine creaties te maken zonder me bewust te zijn van het verband tussen deze twee gebeurtenissen. Meer dan een verlies goed te maken, ging ik door de generaties heen de draad opnieuw verbinden, die veel kostbaarder is dan mooie stenen.

 

Porselein zit vol tegenstrijdigheden en dit is wat mij boeide. In ruwe staat is het plakkerig en kleverig en ik ben er altijd mee beklad. Het vergt soms wat kracht en geduld om alles goed te kneden en uit te spreiden. Kortom, om het te temmen. Na enkele minuten in de open lucht realiseer je je dat het zacht en delicaat wordt en dat het veel aandacht vereist. Maar laat u niet misleiden, want na het doorstaan ​​van extreme temperaturen vertoont porselein met trots een onfeilbare sterkte en stevigheid.

 

Ik hou van de oneindige mogelijkheden van transformaties. Ik hou van de vrijheid om grenzeloos fouten te maken en opnieuw te beginnen vanaf mijn kleine heuvel van gedroogde aarde.  Ik bewerk het materiaal graag tot ik het perfect glad heb gemaakt. Eigenlijk kan ik me een beetje in porselein terugvinden, ze herinnert me aan de paradoxen waarvan we denken dat ze onverenigbaar zijn, maar slechts verschillende cycli van dezelfde essentie zijn.

 

De naam "Carat de terre" is dan ook de poëtische associatie van porselein en goud. Dit alles is echter niet geheel toevallig ontstaan… Als dochter van een ceramiste en kleindochter van juweliers, ben ik al bijna mijn hele leven omringd door porselein en juwelen. Uit de fusie van deze twee erfenissen komt mijn universum voort. Mijn ruimte van vrijheid waar ik breekbaarheid prijs als een uitdrukking van elegantie, met als grondstof een beetje van mezelf en een greintje delicatesse.

​

​

Lucie Evrard